piątek, 10 maja 2013

Road Salt


Long Road


    Pisanie sprawia niemały ból jedynie wtedy, gdy wysłużone i niegdyś często używane pióro zatopiło się nie w atramencie, a utonęło lekkomyślnie w pościeli z kurzu. Czasami dostrzegam jeszcze fragmenty tego artefaktu, głównie jednak we wspomnieniach, porozrzucane na dalekich wyspach świadomości. Wyobraźnia z kolei zdaje się spoczywać w spokoju wiecznym, z tym tylko problemem, że tłumnie zebrane myśli nie chcą, nie potrafią jeszcze powiedzieć amen. Do jej sypialni - wyobraźni rzecz jasna - zagląda jeszcze ubrana w koronkową bieliznę i zalotnie uśmiechnięta inspiracja. Na nic jednakże jej próby, jej młodzieńcze zaloty, gdyż ochota na stosunek intelektualny przeminęła wraz z kolejnym gwałtem codzienności.

    Daimonion chciał przemknąć po kryjomu i kolokwialne mówiąc - polazł w rejony, gdzie nie chodzi nikt o zdrowych zmysłach. Efekt tego taki, że zagubił się poza strefą moich wpływów. Rozjuszony swą nieporadnością, Chaplinowskim krokiem stara się odnaleźć drogę powrotną. Pozornie prosta ścieżka okazała się jedynie korzeniem jego największego trudu. Liczne rozgałęzienia, które wyrosły na ziemi w czasie tej wędrówki, skutecznie zablokowały drogę do właściwego mu celu - czy jak kto woli - przeznaczenia. Cylinder doczekał się prześwitów, przez które wpada światło okolicznych lamp. Nie ma jednak mowy o oświeceniu, bowiem umysł nadal skrywa się pod płaszczem utkanym z cienia. Stopy krzyczą w bólu, rozrywane przez cuchnący i parzący już pot. Przygarbione ciało podpiera się czarnej laski - tulejki korpusu pióra. Ten jeden fragment jest stale przy nim, nieustannie przypominając o pomiętej kartce schowanej w bocznej kieszeni płaszcza. To mapa, którą przygotował jeszcze w czasach dzieciństwa. Oznaczył na niej drobnymi krzyżykami drogę do kolejnych fragmentów artefaktu, którego podstawa podpiera cały ciężar jego egzystencji. I choć zatopił się w rozczarowaniu samym sobą, w jego głowie nadal grzmi gorzka prawda: To nie słowa niosą myśli, lecz myśli słowa - główny powód jego milczenia i jedyna nadzieja na to, aby znów przespacerować się po zbawiennych siedemdziesięciu dwóch metrach maszynopisu.

   Czas ma wartość jedynie wtedy, gdy damy sobie trochę czasu - dlatego cierpliwie przypominam mojemu kompanowi o drodze powrotnej z zaginionym atrybutem.